Ponad rok minął już od mojego ostatniego wpisu. Zostałem niemal „martwą duszą”. Niemal. Ożywił mnie wpis „blog żywych trupów II”.  Cóż, trzeba będzie zamknąć cały rok w jednym artykule, więc do dzieła.

Zakończyłem jesienią 2015 pisząc o nowych butach – Daytona Trans Open GTX. Buty kosztowały niemało, ale po sezonie użytkowania stwierdzam, że są warte tych pieniędzy. Dają radę w każdych warunkach. Kilka godzin w ulewie lub upale nie stanowi żadnego problemu. Nie są przesadnie ciepłe, więc przy dłuższej jeździe w zimne dni (zimne to nie 15, a poniżej 5 stopni), trzeba pomyśleć o dodatkowych skapertach czy jakichś innych wynalazkach, za to w upały nie ma problemu z nogą, która w bucie pływa. Bardzo dobrze leżą. Nie ugniatają, nie cisną, nie drapią. Wygodnie się w nich chodzi. No, może nie po schodach, ale po płaskim jest ok. Trudno mi napisać coś więcej, wad żadnych (poza ceną) nie stwierdziłem. Testowałem je tylko przez jeden sezon, ale za to dość intensywnie. Co do wytrzymałości, to mogę coś napisać za kilka lat, na razie śladów zużycia (poza ryskami na blachach) nie widać.

Kiedy zaczynałem jeździć, to półtora sezonu przejeździłem praktycznie sam. Bardzo rzadko ktoś mi towarzyszył, nie odwiedzałem żadnych imprez motocyklowych, zlotów, etc. W poprzednim sezonie się to trochę (z naciskiem na trochę) zmieniło. Sezon zacząłem od oficjalnego rozpoczęcia organizowanego przez Sforę. Spodobało mi się. Głośno, spalinowo, kolorowo. Msza z poświęceniem kasków i motocykli. Piękne kazanie, które trwało coś ze 30 minut (ciekawe czy ktokolwiek oprócz proboszcza wie o czym było?). Przejazd kolumną na piknik z kiełbachami i ogniskiem. Pojechałem z jednym znajomym, spotkałem kolejnych kilku. Miło i sympatycznie, ale ta jedna duża impreza (choć podobno jest i tak mała „w porównaniu”) wystarczyła mi na cały rok. Więcej nie było i nie brakowało mi. Motocykl dla mnie służy do jeżdżenia, a nie pięknego wyglądania na zlocie.

Kolejny wyjazd bardziej grupowy, to jednodniowa wycieczka z Misiami – ludźmi z Grupy Motocyklowej Miś. Jest to luźna grupa, która się nie sili i nie napina, żeby być MC. Można przyjechać po prostu na miejsce spotkania i pojechać na wycieczkę. Jak dla mnie super. Ludzie bardzo otwarci i sympatyczni. Po 5 minutach traktowali mnie już jak „swojego”. Było przyjemnie, ale to też dla mnie nie to. Jakby nie patrzeć, jazda w większej grupie wymaga dostosowania się. Oczywiście to ja musiałem się dostosować do grupy, a nie ona do mnie. Na pewno będę jeszcze z Misiami jeździł, ale nie stanie się to raczej moją pasją. Pozdrawiam Was wszystkich!

Po powrocie z tejże wycieczki zacząłem przygotowywać się do mojej, jak do tej pory, największej motocyklowej przygody. Firmowy rajd motocyklowy. Zapowiadało się fajnie. Najpierw część oficjalna – 2 noclegi w domkach w Karłowie – w Górach Stołowych, później część fakultatywna, nieoficjalna – czyli jedziemy wzdłuż gór na wschód. Noclegi mniej lub bardziej przygodne – czyli trzeba zabrać ze sobą śpiwór, materac oraz namiot. Wyprawa trwała tydzień i działo się tyle, że zasługuje na osobny artykuł (a jednak, będą dwa ;) ).

Jednym z elementów przygotowań do dłuższych tras w zeszłym roku był zakup nowego kasku. Tak więc modułowego N44 umyśliłem sobie zastąpić szczękowcem. Myślałem o N104, jednak pod wpływem innych użytkowników riderbloga nabyłem drogą kupna Neotec’a. Trochę żałuję, że jest jednolicie biały, a nie czarny  z oczojebnymi żółtymi paskami. I to jest jedyna rzecz, której żałuję. W ciągu tygodnia nabyłem też do niego intercom. Zupełnie inna jazda. Z perspektywy poprzedniego sezonu widzę, ile kasy mógłbym zaoszczędzić kupując od razu rzeczy z górnej półki. Jeśli ktoś robi 1000 km w sezonie, to może i nie ma to dla niego większego znaczenia, jednak przy dłuższym i bardziej intensywnym jeżdżeniu nadmierne oszczędzanie prawie zawsze kończy się stratami. Szkoda tylko, że tak mało znajomych ma interkomy z którymi da się pogadać. A, że w 98% czasu jeżdżę sam, to interkomu dla pasażera nie kupiłem, bo i po co?

W wakacje miało też miejsce coś, przez co jesienią prawie przestałem jeździć. W ramach walki z przybierającą wagą kupiłem żonie i sobie rowery. Coraz bardziej wciągałem się w pedałowanie. Z drugiej strony czułem, że pomału wyczerpałem już formułę Hani. Cebula kupiona była do nauki jazdy. Po przejechaniu 15 tysięcy kilometrów czułem, że spełniła swoją rolę. Brakowało mi już tego czegoś. Pazura, wygody, prędkości. CB500 jest wspaniałym motocyklem i z czystym sercem mogę go polecić każdemu, kto zaczyna swoją przygodę z 2 kołami, albo przesiada się ze studwudziestkipiuntki, ale dla mnie oferowała ciut za mało. Myślałem, co prawda, o modyfikacji zawieszenia, żeby co nieco z niej wycisnąć, jednak ostateczna decyzja była inna: sprzedaję. Od października Hania stała w garażu, bez przeglądu. Na początku grudnia zacząłem wspominać wśród znajomych, że planuję ją spieniężyć. Po 2 dniach kolega się spytał, ile planuję za nią dostać. Powiedziałem cenę wyjściową i do ilu mogę spuścić, myśląc, że zna kogoś, kto ją chce kupić. Usłyszałem w odpowiedzi „dobra, biorę”. Tak oto, na koniec roku zostałem motocyklistą bez motocykla.

Stan bezmotocyklowy nie trwał na szczęście nazbyt długo. Od tygodnia jestem posiadaczem Hondy CBF 1000 z 2013 roku. Tak więc Efka (dalej zwana Ewą, Ewką lub Ewusią) zastąpiła Hanię. Na razie jestem szczęśliwy jak prosię. Szukam dobrego deflektora i myślę nad jakąś przestrzenią bagażową (na razie jest goła), ale nie pali mi się. Myślę też o jakimś u-locku czy przynajmniej disk-locku. Komentarze z podpowiedziami mile widziane.

Tak więc do zobaczenia na drodze. Lewa!